Zo’n twintig jaar heb ik nu met veel plezier voor Sprekend Portret gewerkt. Al die intrigerende, mooie, ontroerende, bijzondere en dierbare levensverhalen waar ik steeds een tijdje heel intensief in mocht delen leven met mij mee. Soms laten mensen mij weten dat iemand die ik geïnterviewd heb overleden is. Het is mij nu al een paar keer overkomen dat dan niet zozeer het gezicht of het huis van iemand waar ik was, maar meteen een anekdote uit het levensverhaal in mijn gedachten schiet. Dat kan iets heel aangrijpends zijn, bijvoorbeeld hoe iemand onder oorlogsomstandigheden om zijn moeder riep, maar ook zoiets als het kleine gesprekje over het leven met de kanariepiet die in iemands jeugd tot troost was. De verhalen leven voort.

Vaak bleek het mensen mee te vallen om in een interview verhaal te doen van al die herinneringen die al zolang eens verteld wilden worden. Al deed ik het er niet om, het bleek voor mensen ook een ervaring met een therapeutische waarde te zijn om hun levensverhaal te vertellen. Ik heb gemerkt, nu ik de 50 ben gepasseerd, dat ik dat onderdeel van Sprekend Portret steeds interessanter ben gaan vinden. Mijn belangstelling heeft zich dan ook uitgebreid van de levensverhalen naar het gebied van de levensvragen.

Nu ikzelf in een nieuwe levensfase terecht ben gekomen, is het tijd voor een wending in mijn werk.

In opleiding tot psychosociaal begeleider, voer ik inmiddels ook gesprekken met mensen waarbij levensvragen leidend zijn. Dat kan gaan van vragen bij angst of stress tot zingevingsvragen. Ik vind het mooi te merken dat mijn aandacht en gespreksvoering verhelderend, troostend, confronterend en een eye opener kan zijn. Voor meer informatie kunt u mijn website psychosociale begeleiding bezoeken.